آشنایی با سبک های هنر مدرن _ آرت دکو Art Deco

با مجله خبری ایشومر در آشنایی با سبک های هنر مدرن همراه باشید:

آرت دکو  Art Deco

آرت دکو یا هنر تزیینی ، سبکی که در دهه 1920 و 1930 رواج یافت، بیشتر در طراحی

ساختمان ها ، مبلمان ، جواهرات و تزیینات داخلی به کار گرفته شد.

فرم های ساده و جمع و جور و الگوهای هندسی و استفاده از مواد ومصالح صنعتی ،

همچون شیشه و فلز و پلاستیک از جمله ویژگی های عمومی آرت دکوست.

اصطلاح آرت دکو خلاصه شده عنوان نمایشگاهی است که در سال 1925 با نام نمایشگاه

بین المللی هنرهای مدرن صنعتی و تزیینی برپا گردید و این سبک برای نخستین بار به طور

مشخص به نمایش گذاشته شد.

با مجله خبری ایشومر در آشنایی با سبک های هنر مدرن همراه باشید:

آرت دکو به سرعت در ایالت متحد گسترش یافت و به ویژه در معماری آسمان خراش های

شهر نیویورک در اواخر دهه 1920 و اوایل 1930 ساختمان هایی مانند کرایسلر ، دیلی نیوز و

امپایر استیت به اوج خود رسید.

آرت دکو حاصل تلاشی آگاهانه بود برای ساده کردن شکل های انحنا دار و صور نباتی پر پیچ و تاب

سبک آرت نوو ( هنر جدید) که در معماری و طراحی اوایل قرن بیستم رواج داشت.

آرت دکو همچنین حاصل یک تعامل هنری زایا بود که بعد از جنگ جهانی اول بین پاریس و نیویورک

صورت گرفت.

شمار زیادی از هنرمندان ، نویسندگان و موسیقی دانان آمریکایی بعد از جنگ به پاریس رفتند و

رویکرد نوینی را به خلاقیت هنری با خود به ارمغان بردند.

هنرمندان فرانسوی هم که هنر خود را بر سنتی ریشه دار استوار کرده بودند تاثیراتی از روح بداهه

آفرینی آمریکایی برگرفتند.

سبک آرت دکو در معماری

آرت دکو ویژگی‌ های منحصر به فردی داشت که آن را از سایر سبک‌ ها متمایز می‌کرد.

ویزگی های سبک ارت دکو در معماری

فلزکاری

درون مایه‌های اساطیری

ملی‌ گرایی

شکل‌های هندسی

استفاده از خطوط زیگزاگ

نقاشی‌های دیواری

مجسمه و نقش برجسته

فلزکاری

درون مایه‌های اساطیری

ملی‌ گرایی

شمایل‌ نگاری

رنگ‌ های استفاده شده در نمای بیرونی یا داخلی ساختمان‌ های آرت دکو، محدوده‌ی متنوعی را در برمی‌گرفتند و

معمولاً با یکدیگر تضاد داشتند.

همچنین این ساختمان‌ ها وسیله‌ ای برای شرکت‌ ها بودند تا ملی‌گرایی خود را از این طریق به نمایش بگذارند،

برای مثال بعضی از ساختمان‌ ها در آمریکا، مجسمه‌های بزرگی از عقاب را در طراحی ساختمان استفاده می‌کردند

که نشان بزرگ ایالات متحده آمریکا به شمار می‌رود.

علاوه بر این نشان‌های ملی‌گرایی، گاهی از تزئیناتی در بعضی از ساختمان‌ها استفاده می‌شد که درون‌مایه‌های اساطیری

(به خصوص اساطیر مصر) داشتند.

ساختمان‌های آرت دکو (به جز آسمان‌خراش‌ها) سقف مسطحی داشتند و از مصالح قدیمی یا جدید برای ساخت آن‌ها کمک می‌گرفتند

که شامل لینولئوم، یشم سبز، کاشی تراکوتا، فولاد و باکالیت می‌شد.

همچنین فلز، گزینه‌ای عالی برای به تصویر کشیدن آنچه آرت دکو به دنبال آن بود، یعنی استقامت و قدرت صنعتی به حساب می‌آمد.

معماران آرت دکو به سقف‌های مسطح، جان‌پناه و منار یا ساختارهایی شبیه به برج اضافه می‌کردند تا به کمک آن‌ها گوشه‌ای از

ساختمان یا بخش ورودی را بیشتر در معرض توجه قرار دهند.

در معماری آرت دکو شکل‌های هندسی به‌ کار می‌رفت و نقش‌ اندازی روی شیشه و استفاده از بلوک‌های شیشه‌ای نیز در

این سبک رواج پیدا کرد که در طراحی بعضی از ساختمان‌ها به جای آجر از آن‌ها استفاده می‌شد.

بعضی از ساختمان‌ های آرت دکو و به خصوص آسمان‌خراش‌های آن، گوشه یا بُرشی پله‌دار را در برمی‌گرفتند که شکلی مدور داشت.

این ویژگی آرت دکو به راحتی در وسایل نقلیه قابل تشخیص است که هم ظاهری شیک به هواپیماها، قطار، کشتی و خودروها

بخشیده و هم آیرودینامیک (هواپویش) آن‌ها را بهبود داده است.

آرت دکو ابتدا در سال ۱۹۲۰ برای ساختمان‌های عمومی و تجاری استفاده می‌شد و به ندرت خانه‌های شخصی را به این سبک

می‌ساختند؛

اما معماران به خصوص در واشینگتن دی.سی به این نتیجه رسیدند که این سبک با ساختمان‌های آپارتمانی نیز به خوبی سازگار است.

آپارتمان کندی وارن (The Kennedy–Warren) در واشنگتن دی.سی، نمونه‌ی خوبی از این سبک به شمار می‌رود.